"Allah versin"

       Dua’nın yakarış olduğu söylenir. Tabii yakarış ve yalvarış yetersizlik boy gösterdiğinde ortaya çıkar. Mesela sınava iyi hazırlanamayan öğrenciler sınav sonuçlarını görünce not yükseltmek için öğretmenlerine yalvarmaya başlarlar.
Hayatımızda kendimizi yeterli hissettiğimiz durumlarda istemek aklımıza gelmez çoğu kere, böyle durumlarda iş “kolay bir iştir” ve kimseye tenezzül etmeyiz. Bazen de tersi durumlarda yapmak mümkün gözükmemektedir. O zaman işimiz “Allah’a kalmıştır” dua etmek gerekir. Gerçekten düşündüğümüzde ise kalbimizin atışını bile biz belirleyemiyoruz. Aslında işleri ne kadar yoluna koyarsak koyalım, ne kadar işi "Allah’a bırakmıyor" olursak olalım, ne kadar hazırlık yaparsak yapalım, eninde sonunda yaptığımız şey, "istemek"tir. Yani yaptığımız her eylem bir duadır. Yukarıdaki öğrenci-öğretmen örneğine dönecek olursak sınav sonuçlarını değerlendiren öğretmen için ders sırasında öğrenci sorumluluklarını yerine getiren bir öğrencinin yüksek not alma isteği, tersi durumdaki bir öğrenciye göre daha inandırıcıdır. Çünkü ortada bir çalışma ve emek harcama vardır.
        Hayat “Hayatı programlayan”ın kurallarına göre yaşadığımız sürece anlamlıdır.
“İnsan için çalıştığından başka bir şey yoktur” * der kutsal kitabımızda. Dua kavramıyla tevekkül kavramı içicedir aslında. Tevekkülü ise şöyle düşünüyorum: Yaradan izin vermedikten sonra kul ne kadar çalışsa da olmaz. Yaradan izin verdikten sonra ise çalışmadan olmaz. Genel geçer kural bu gibi gözüküyor. Mesela sizden yardım isteyene “Allah versin” demektense ona “Rabbim senin bana verdiklerinden ben de bu kuluna veriyorum ve onun da bunlara sahip olmasını istiyorum” düşüncesiyle Allah adına bir şey vermek daha değerli bir dua gibi…