Bir Kurban Yazısı...

       Bir kurban bayramı daha geride kaldı. Şöyle bir bakıyorum da canını vererek ibadetlerin en faziletlisini gerçekleştirmemizi sağladığı için kendisine minnet ve merhamet beslememiz gereken hayvancağızı, sanki görüldüğü yerde yok edilmesi gereken şerrin başını yakalamışçasına yere yatırıp bir ayağıyla kafasını bastırıp, adeta düşman hançerlercesine öldürenler, kurbanın ruhuna ne kadar uygun davranıyorlar.
        Adını yakınlaşma, yakınlık anlamlarına gelen “kurb” kelimesinden alan bu bayram bizleri ne kadar yakınlaştırdı acaba? Şah damarımızdan daha yakın olduğunu söyleyen yaratıcımıza yakın olmamızı engelleyen neyse onu kurban etmek gerekir aslında. Öldürülmesi gereken de, kestiğimiz hayvanların temsil ettiği, ruhumuzun yaklaşmasını engelleyen, kendi hayvani yönümüzdür. Etleri kanları ulaşmaz deniyor kitabımızda takvanın ulaşacağı, takvanın, bizi rabbimize yakınlaştıracağı söyleniyor. Hz. İsmail’in Allah’ın emrine uyup da bıçağın altına yatması gibi yaptığımız işlerimizde nefsimizin hoşuna gitmese bile, sırf rabbimin emridir düşüncesiyle onun isteğini yerine getirmektir önemli ve zor olan. Bu anlayışla yaşamaktır takva sahibi olmak.
        Kesilen kurbanlıkları gördükçe soruyorum kendime: Onlar yüce bir ibadetin yerine gelmesi için canlarını verdiler ya sen neyini verdin. Önünde bir set gibi duran kibrini mi? Ruhunun kanatlarını bağlayan enaniyeti mi? Gözyaşlarını kurutan gururunu mu? Hırsını mı? Hasedini mi? Şehvetini mi? Neyini verdin?