Âlimlik ariflikle güzel

       Bugün, bilgiye ulaşmak her zamankinden daha kolay ama toplumun ve insan ilişkilerinin kalitesi ise belki her zamankinden daha kötü durumda. Modernite öncesi, insanın ruh olgunluğuna verilen değer “Bilgi Toplumu”nda geri plana itildi. Sonuç insanlık açısından çökertici oldu. Ruhun olgunluğunun göstergesi olan , tevazu sevecenlik, dürüstlük, hoşgörü gibi hasletler görülmez oldu. Bunların yerini de aklını geliştirirken gönlünü unutup, gönülsüzleşen bireylerin, kendilerine birer hak olarak gördükleri, bencillik, kibir ve acımasızlık aldı. Artık çok mu geç bilmem ama, insanlar yitirdikleri değerlerin geri gelmesini istemeye başladı. Belki duyanlarınız olmuştur Unicef’in de desteklediği ve isteyen okulların uyguladığı “Yaşayan Değerler” adlı program okullarda, temel insani değerlerin eğitiminin verilmesini amaçlıyor.
        Artık âlimlik ve ariflik birbirinden tamamen ayrılmış durumda. Sözlüklerde âlimin karşılığında; “derin bilgi sahibi” diye yazar. Bir kimse gerekli eğitimleri alarak, akademik anlamda üst bir makama gelip sahasında söz sahibi olabilir, fakat aynı kişi, ham bir kişilikte olabilir. Bugün adının başında "prof" ünvanı bulunan insanların bazılarının, siyasi bir iktidar, yahut dünyalık mallar uğruna yaptıklarına bakınca demek istediğim daha iyi anlaşılıyor.
        Âlimlik ariflikle desteklendiği zaman değer bulur. Alimlik, yetkinliği, ariflik olgunluğu ifade eder. Alim “allame cihan” olma yolunda bilginin peşinde aklını geliştirirken, arif hikmeti yakalayarak ruhunu yüceltmeye çalışır. Ariflik “aklı selim” sahibi olmayı gerektirir ki kemale ermenin şartlarındandır.
     Âlim olmak huzurlu olmaya yetmez, hatta çoğu kere rahatsızlıkta verir. Günümüzün entelektüelleri sürekli şikâyet ediyor. Öyle ki ne kadar şikâyet ederseniz; sistemi ve etrafınızı ne kadar eleştirir yada aşağılarsanız o kadar entel oluyorsunuz. Âlim mutlu olamaz çünkü kainattaki dengeyi fark edemeyip herkesin kendisi gibi olmasını ister. Onun için kendisinden aşağıda olanlar hep bir stres kaynağı olur. Sokakta küfredenler, televizyonda gördükleri, hayatın içindeki çirkinlikler hep şikâyet konusudur. Oysa arif, mutlu kimsedir çünkü o ibret gözüyle bakıp, kâinatla uyum içinde yaşar. Hayatın kokuşmuş yanlarını fark eder ama kabul etmez. Bunları nasıl düzelteceğini düşünür. Çirkinliklere ve yanlışlara nefretle değil sevgiyle ve merhametle bakar çünkü bilir ki sevgi olgunlaşmanın temel şartıdır.
        Âlimin öğrenme kaynağı diğer âlimlerin söyledikleri yada yazdıklarıyla sınırlı iken, arif için bütün insanlar öğretmen, tüm kainat bir kitaptır. Arif âlim gibi hayata üstten bakma çabasında değildir. O hayatın içinde yaşar. Dilenciden, serserilerden, toprak, yağmurdan, denizden, ırmaktan, yeni doğmuş çocuktan bile bir şeyler öğrenir.
Âlimin kâinatı öğrenmeye ve anlamaya çalıştığı yerde, arif kendisini anlayarak kâinatı kavramaya çalışır. Çünkü o “kendini bilme” derdindedir.
        Dünyanın bütün dinleri ve öğretileri insanın kendi varlığının sırlarını çözerek olgunlaşmasını hedefler. Sokrates'in, Buda'nın, Uzakdoğu Dinleri'nin, Hz.İsa'nın ve İslamiyet’in telkinleri hep bu yöndedir
        IQ’nun tek başına bir şey ifade etmediği çağımızda EQ (Duygusal Zeka) ve SQ(Ruhsal Zeka) nun öneminden söz ediliyor. Modern dünya aklını ve ruhunu birlikte geliştirmiş kişileri: İnsan-ı kâmilleri arıyor.